Ο Πατρινός σκηνοθέτης και μία δημόσια "συγγνώμη" για κάτι... που ήθελε να κάνει και δεν έκανε!

Εγραψε ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης: 

"Οδηγούσα απόγευμα από Πάτρα προς Αθήνα, εκεί στο Δαφνί, όπου τα αυτοκίνητα κινούνται γρήγορα σε τρεις λωρίδες, να σου μπροστά μας ένας σκύλος σαστισμένος στη μέση του δρόμου να παραπατάει και να παίζει με το θάνατο από τους διερχόμενους οδηγούς. Αν και τον έβλεπαν ,απλά τον απέφευγαν κι αυτός έκανε μια μπρος και μία πίσω, σα να χει τρομάξει τόσο που ξέχασε πού θέλει να πάει. Ένας οδηγός ακινητοποίησε το αμάξι του στη μια λωρίδα. Ανάγκασε έτσι κι άλλους να σταματήσουν, αλλά όχι όλους. Βγήκε απ το αμάξι του, πλησίασε το σκύλο, τον έπιασε προσεκτικά απ’ το λουρί και με ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα αυτοκίνητα που προσπερνούσαν, οδήγησε το σκύλο με ασφάλεια στην άκρη. Κι εγώ το θαύμασα αυτόν τον οδηγό. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο τίποτε ηρωικό, απλά έκανε το ελάχιστο, το αυτονόητο. Και θύμωσα πολύ, που δεν ήμουν εγώ αυτός ο οδηγός, που καθόμουν στην ασφάλεια του καθίσματός μου και απλά λυπόμουνα το σκύλο. Τον εαυτό μου λυπάμαι τώρα..."

Σ.Σ. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Το κείμενο του Παναγιώτη αποδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής του και την καθαρότητα της σκέψης του. Δημοσιοποίησε την στιγμή της "αδυναμίας" του και έκανε δημόσια αυτοκριτική. Μακάρι να το έκαναν και άλλοι.