Είναι ένα από τα πλέον γνώριμα πρόσωπα στην ελληνική Κοινότητα της Νέας Υόρκης, κυρίως λόγω της ενασχόλησής της με το θέατρο. Εκτός από την υποκριτική, όμως, η Έλενα Παλούμπη εμπλέκεται και σε άλλες δραστηριότητες: Είναι καθηγήτρια στο σχολείο του Τιμίου Σταυρού (Μπρούκλιν), ενώ έχει εμφανιστεί ακόμη και σε διαφημιστικά σποτ και τηλεοπτικές παραγωγές. Γεννημένη στη Νέα Υόρκη αλλά μεγαλωμένη στην Ελλάδα (Πάτρα), η Έλενα αποφάσισε να επιστρέψει στις ΗΠΑ για να σπουδάσει και να κάνει τους στόχους της πραγματικότητα. Έστω κι αν παραδέχεται ότι οι ευκαιρίες "δεν ξεφυτρώνουν στον δρόμο", ακόμη και στη Νέα Υόρκη, την πόλη των ευκαιριών.
Έλενα, κατ'αρχήν πώς προέκυψε για σένα η μετακόμιση στις ΗΠΑ; Ήταν κάτι που επέλεξες για σπουδές ή είχες στην άκρη του μυαλού σου και την επαγγελματική αποκατάσταση;
Γεννήθηκα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης όπου και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Οι γονείς μου αποφάσισαν να μας μεγαλώσουν στην Ελλάδα όπου πέρασα υπέροχα σχολικά χρόνια. Ως έφηβη ήμουν ελεύθερο πνεύμα, δεν δεχόμουν να γίνω υποχείριο ενός συστήματος που αξιολογεί παιδιά με μόνο γνώμονα τις γραπτές εξετάσεις, ούτε θεωρούσα φυσικό να περνάω όλες τις ώρες της ημέρας κλεισμένη σε φροντιστήρια. ´Ηθελα να αναπτύξω τις ικανότητες μου και το ταλέντο μου και να μπορώ να επιλέξω τι θέλω να σπουδάσω βάση των ενδιαφερόντων μου. Επιπρόσθετα, δεν με χωρούσε ο τόπος, λατρεύω την Ελλάδα αλλά ήθελα να φύγω, να ταξιδέψω, να ακολουθήσω μια πορεία καθαρά δική μου. Ο πατέρας μου ζούσε στην Αμερική, είχα την υπηκοότητα και γνώριζα τη Γλώσσα οπότε πάντα είχα αυτή την εναλλακτική στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τελειώνοντας λοιπόν το Λύκειο, πήρα τη απόφαση να κάνω αιτήσεις και να έρθω στη Νέα Υόρκη για σπουδές.
Πώς είναι για σένα η ζωή στη Νέα Υόρκη; Κατά πόσον θεωρείς τον εαυτό σου... «Νεοϋορκέζα» πλέον;
Η ζωή στη Νέα Υόρκη για κάποιον που αγαπά τις τέχνες, έχει πολλά να προσφέρει, παρ᾽όλα αυτά μου πήρε πάρα πολύ καιρό να προσαρμοστώ στην καθημερινότητά της. Έχω μια σχέση μίσους και αγάπης με την πόλη αυτή. Δυσανασχετώ με την έλλειψη αυθορμητισμού στις ανθρώπινες συναναστροφές καθώς και με τον υλιστικό τρόπο ζωής, μα αγαπώ το οτι έρχομαι σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς. Αισθάνομαι Νεοϋορκέζα διότι οι ρυθμοί της ζώης μου είναι ταχύτατοι και δουλεύω ασταμάτητα, όμως ανταμείβομαι αδρά εφόσων μου παρέχεται η δυνατότητα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που αγαπώ.
Συμμετέχεις ενεργά σε ορισμένες υψηλού επιπέδου ελληνόφωνες θεατρικές παραγωγές, απευθυνόμενες κυρίως στην ομογένεια. Τι εισπράττεις από το κοινό; Πιστεύεις ότι όντως είστε... αποκούμπι για τους Έλληνες εδώ;
Το ομογενειακό θέατρο είναι κομβικό κομμάτι της ζωής μου καθώς απο εκεί ξεκίνησα την υποκριτική επαγγελματικά. Η αγάπη και η στήριξη που μας προσφέρει το κοινό είναι ανεκτίμητη. Η αλήθεια έιναι πως δεν περιμένουμε να εξοικονομήσουμε πολλά χρήματα, ούτε να αναγνωριστούμε σε διεθνή εμβέλεια μέσα απο το ομογενειακό θέατρο, αυτό που λαμβάνουμε είναι ψυχική ευχαρίστηση όταν κάνουμε τον κόσμο να γελάει και να επιστρέφει για λίγο στις ρίζες του.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ – και ειδικά η Νέα Υόρκη – είναι η «γη των ευκαιριών». Κατά πόσον όμως ισχύει αυτό για έναν ηθοποιό – και γενικά έναν επαγγελματία του θεάματος – που δεν έχει ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά;
Αυτό που κατάλαβα είναι οτι στη "γη των ευκαιριών" δεν ξεφυτρώνουν ευκαιρίες στην αυλή σου, θέλει σκληρή δουλειά και συνεχή αγώνα για την επίτευξη του στόχου σου.
Ο καθένας μας αποτελεί μια ευκαιρία για κάποιον άλλον και αν διαχειριστείς αυτό το οποίο μπορείς να προσφέρεις σωστά, σου ανοίγονται πόρτες. Ο χώρος του θεάματος ειναι πολύ ανταγωνιστικός και ειδικά στη χώρα αυτή. Αρχικά δυσκολευόμουν και ένιωθα μειονεκτικά, για αυτό τον λόγο απομακρύνθηκα, μάζεψα δυνάμεις και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πείσμα ξαναβγήκα στο σανίδι. Τα τελευταία χρόνια, ο χώρος του θεάματος έχει προσαρμοστεί στον πολυεθνικό χαρακτήρα της Νέας Υόρκης και έχει ανοίξει τις πόρτες του σε επαγγελματίες ανα τον κόσμο ανεξάρτητα με το αν η πρώτη τους γλώσσα είναι τα Αγγλικά. Θέλω να ελπίζω πως η σκληρή δουλειά οι θυσίες και η αγάπη μου για αυτό που κάνω, θα με βοηθήσουν να πετύχω τους στόχους μου.Το μέλλον θα δείξει...
Ποια είναι η απόψή σου για το θέατρο και την τηλεόραση στην Ελλάδα, την παρούσα χρονική στιγμή;
Θεωρώ οτι το θέατρο στην Ελλάδα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό επίπεδο. Οι Έλληνες παραμένουν πιστοί στην ιδέα της πρωτοτυπίας και δεν θυσίαζουν τον πειραματισμό στο βωμό της εμπορικότητας. Το ρεπερτόριο στο Ελληνικό θέατρο, είναι κατα την άποψή μου πιο απαιτητικό και πιο ποιοτικό ενώ στην Αμερική έιναι πιο αναπτυγμένο το μουσικό θέατρο. Όσον αφορά την τηλεόραση, έχω φίλους που κάνουν μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτούς. Αυτό που δεν μου αρέσει, είναι οι ξένες σαπουνόπερες που προβάλλονται διαρκώς. Επίσης, με θλίβει όταν βλέπω να σπαταλώνται χρήματα σε παραγωγές-απομίμηση ξένων τηλεοπτικών σειρών. Θεωρω λογικό να χρησιμοποιούνται ως έμπνευση ξένες επιτυχίες αλλά όχι και να γίνεται απόλυτη αντιγραφή. Πίστεύω πως είναι ντροπή όταν υπάρχουν τόσοι νέοι και ταλαντούχοι σεναριογράφοι, να μην τους δίνεται η ευκαιρία να παρουσίασουν τη δουλειά τους όπως επίσης το να αναγκάζεται ένας ηθοποιός να μιμείται κάποιον άλλον συνάδελφο αντί να του δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξει μαζί με τον σκηνοθέτη έναν χαρακτήρα μοναδικό.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η ποιοτικότερη δουλειά που έχεις κάνει εδώ;
Είμαι ευτυχής διότι έχω δουλέψει σε καλές παραγωγές με εξαιρετικούς συνεργάτες. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τις συνεργασίες μου κατα αυτόν τον τρόπο εφόσων η κάθε μία ήταν μοναδική και μου προσέφερε διαφορετικές εμπειρίες και μαθήματα.
Η θεατρική παράσταση που ετοιμάζουμε τη δεδομένη στιγμή ονομάζεται ¨Η Βασιλοπούλα πάει στον πόλεμο" σε σκηνοθεσία και κείμενο Ιωάννας Κατσαρού και ειναι μια εξαιρετική δουλειά που απευθύνεται σε παιδιά και όχι μόνο. Μέσα απο την παράσταση, περνάμε το μήνυμα της ειρήνης και μαθαίνουμε πως να αντιμετωπίζουμε το φόβο μας.
Επίσης, ανυπομονώ να δώ το αποτέλεσμα των γυρισμάτων της ταινίας "Sever" στην οποία πρόσφατα συμμετείχα. Δούλεψα με μια εξαιρετική όμαδα ταλαντούχων ανθρώπων όπως ο σεναριογράφος και παραγωγός Πέτρος Γεωργιάδης και σκηνοθέτης Ντένις Λάτος.
.
Εκτός από ηθοποιός, είσαι και εκπαιδευτικός, καθώς διδάσκεις την ελληνική γλώσσα σε Ελληνοαμερικανόπουλα, ορισμένα εκ των οποίων είναι 2ης ή ακόμη και 3ης γενιάς. Πόσο δύσκολο είναι να αφομοιωθεί μια γλώσσα όπως η ελληνική σε παιδιά που ενδεχομένως να μην την μιλάνε καν στο σπίτι;
Τώρα χτύπησες το ευαίσθητο σημείο μου. Δυστυχώς, η Ελληνική γλώσσα έχει αρχίσει να εξαφανίζεται απο την καθημερινότητα των νέων Ελληνοαμερικανών και αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά που κάνουμε μέσα στο σχολείο. Νομίζω πως οι φορείς της Ελληνικής εκπαίδευσης στην ομογένεια, θα πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους στις ανάγκες που έχουν τα σύγχρονα Ελληνοαμερικανόπουλα και να γίνουν πολύ πιο ευέλικτοι στο θέμα της παιδείας. Γνώμη μου είναι, πως απαιτείται συχνότερη χρήση προφορικού λόγου στις τάξεις, θεματολογία ανάλογη των ενδιαφερόντων των παιδιών και ένταξη νέας τεχνολογίας καθώς και τεχνών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Υπήρξε στιγμή στην εκπαιδευτική μου καριέρα που αποχώρησα απο σχολείο διότι οι αρχες του δεν έδιναν την αρμόζουσα έμφαση στο πρόγραμμα σπουδών και λύγιζαν την πολιτική του σχολείου για την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Ειναι κρίμα, διότι αντί να δημιουργήσουμε Έλληνόπουλα που θα προσφέρουν ένα χέρι βοηθείας στην πατρίδα, τα μαθαίνουμε να αναπαράγουν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που πλήγωσαν τη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ισχύει αυτό σε όλα τα σχολεία της ομογένειας.
Νομίζω πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι του πνεύματος που νοιάζονται πραγματικά για την συνέχιση της Ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού και πως αν συσπειρωθούν θα κάνουν μεγάλη διαφορα στην ομογενειακή παιδεία, παροτρύνοντας τα Ελληνοαμερικανοπουλα να αγαπήσουν την αληθινή Ελλαδα και όλα όσα έχει προσφέρει στον κόσμο.
Έχεις σκεφτεί την πιθανότητα επιστροφής στην Ελλάδα;
Κάθε μέρα σκέφτομαι και νοσταλγώ την Ελλάδα. Μακάρι οι συνθήκες να ήταν διαφορετικές και να είχα τη δυνατότητα να είμαι κοντά στην οικογένεια μου και να πραγματοποιήσω τους στόχους μου εκεί. Αυτό όμως δυστυχώς προς το παρόν δεν είναι δυνατόν οπότε, αντί να στεναχωριέμαι, δουλεύω σκληρά για να έχω την πολυτέλεια να πηγαίνω στην Ελλάδα όσο πιο συχνά μπορώ, να συναντώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να φορτίζω τις μπαταρίες μου με τον ήλιο και τον αέρα της αγαπημένης μου πατρίδας.
Η ΕΛΕΝΑ ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ
Όνομα: Έλενα
Επίθετο: Παλούμπη
Γεννήθηκε: 17 Νοεμβρίου
Γονείς: Αθηνά Παλούμπη (μάνα και φίλη σε ένα). Έκανε την απουσία του πατέρα μας πιο ήπια με τη δύναμικότητα και την αγάπη της. Ζεί στην Ελλάδα και μου λειπει αφάνταστα.
Νίκος Παλούμπης. Μεγάλο στήριγμα ειδικά απο τότε που μετακόμισα εδώ. Έχει τρομερό χιούμορ και οι συμβουλές του είναι μάλαμα.
Αδέλφια: Νάνσυ Παλούμπη αυστηρή μαζί μου για να με προστατεύσει, πολύ έξυπνη και η πιο λογική και συμπαραστατική φιγούρα στις δύσκολες στιγμές μου. Δυστυχώς ζεί κι αυτή στην Ελλάδα και δεν τη βλέπω όσο συχνά θα ήθελα.
Σχολεία που πήγε: Τρείς Ιεράρχες Brooklyn, 20ο δημοτικό σχολείο Πάτρας, 18ο Γυμνάσιο Πάτρας, 4ο Ενιαίο Λύκειο Πάτρας, Brooklyn College, John Jay, The Neighborhood Playhouse School for Acting.
Σπουδές: Ψυχολογία, Υποκριτική, Δικανική Συμβουλευτική Πνευματικής Υγείας, Κλασσικές Σπουδές
Πρώτη δουλειά: Αλουμινοκατασκευές. Δούλευα εκεί στα δεκατρία μου. Έκοβα φάλτσα στα λάστιχα για τα παράθυρα, έπαιρνα μέτρα, απαντούσα τηλέφωνα κτλ. Aπο μικρή αγαπούσα τη δουλειά και είχα την ανάγκη να μαθαίνω και να είμαι ανεξάρτητη.
Λατρεύει: Την οικογενείά, μου, τη δημιουργική διαδικασία, τα ταξίδια, τη θἀλασσα
Απολαμβάνει: Την αγάπη, το κάλό φαγητό, το διάβασμα και το Brazilian Jiu-Jitsu
Απεχθάνεται: Tην αρνητική ενέργεια, την αχαριστία, την εκμετάλλευση και τη βία.
Τι κάνει σημερά: Δουλεύω ως ηθοποιός σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές, στην οικογενειακή μας επιχείρηση, μαθαίνω και διδάκω Jiu Jitsu και διδάσκω Ελληνικά.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ
Μάθημα: Μυθολογία
Φαγητό: Ψαρόσουπα της μητέρας μου
Αριθμός: 7
Ενασχόληση: Ποίηση
Προορισμός: Ανα τον κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου