Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πως ξεκίνησε σαν dj σε “Πισίνα”, “Τίφανυς”, “Αρένα”, “Μπανάνα”, “Μονόπολι” και “Base” και πως θήτευσε στις «Ανεξέλεγκτες καταστάσεις» την εποχή της ραδιο-υστερίας, αλλά και στο “Hit Factory” την πρώτη εταιρία οπτικοακουστικών παραγωγών στην Πάτρα. To τελευταίο θεωρεί και το σχολείο του, στο οποίο χρωστάει και κάποιες χιλιάδες ώρες στούντιο.
Με «μαέστρους τους Γιώργο και Τάκη Σμυρίλιο», όπως λέει, «που του μετέδωσαν το μικρόβιο της επιμονής στο προσδοκόμενο αποτέλεσμα, μέχρι να το εκμαιεύσεις. Την κειμενική οικονομία και βέβαια την τελειοθηρία στις λεπτομέρειες της παραγωγής». Εκεί είχε πάρει μέρος και στην παραγωγή της «Καρναβαλέρια». Μία όχι τόσο γνωστή του πλευρά είναι ότι είναι και αυτοδίδακτός μουσικός, «σε επίπεδο τραγικά elementary» .
Από το 1993, συνέχισε στην Αθήνα, αρχικά ως κειμενογράφος και εν συνεχεία, ως free-lancer creative, creative director, στέλεχος και γενικός διευθυντής σε διαφημιστικές και όχι μόνο, εταιρίες. Για μία δεκαετία περίπου, μεταξύ άλλων, εργάστηκε για πολυεθνικές και ελληνικές εταιρείες αλλά και τον εκδοτικό όμιλο της I.MA.KO. του Πέτρου Κωστόπουλου. Έχει δουλέψει για εκατοντάδες διαφημιστικούς λογαριασμούς, για καμπάνια του ΠΑ.ΣΟ.Κ (Ευρωεκλογές 1999), και έχει βραβευθεί για κάποιες –τίποτε τρομερό, λέει, κάτι δεύτερα/τρίτα- ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές διαφημίσεις στο τότε Φ.Ε.Δ.Το 1995 παει στο National Film School για υποτροφία στη σκηνοθεσία, τον δέχτηκαν αλλά θα άνοιγε θέση δύο χρόνια μετά, έτσι η διαδικασία έμεινε για πάντα μετέωρη.Χαρακτηριστική δουλειά εκείνης της εποχής, το λανσάρισμα του Village Park στο Ρέντη με την καμπάνια «Χάθηκε» που είχε καταγραφεί ως μία από τις διεισδυτικότερες της σειράς της.
Patra tv, καμπάνιες υποψηφίων δημάρχων, διαφημιστικά φιλμάκια , διεύθυνση περιοδικών και καμπάνιες για Loux, Αchaia Clauss, Cofee Island τα πιο πρόσφατα “κατορθώματα” σε τοπικό επίπεδο. Από το 2004, δραστηριοποιείται ως ελεύθερος επαγγελματίας στην αγορά της Δυτικής Ελλάδας με την “angel” που σήμερα διεκπεραιώνοντας το 95% των εργασιών της, “in-house”, μας συστήνεται ως το μοναδικό, πραγματικό “one stop shop” επικοινωνίας στη Δ. Ελλάδα.
Η ΩΡΑ ΤΟΥ WALL TV
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο υλοποιεί με μία μεγάλη ομάδα μόνιμων συνεργατών το νέο της επιχειρηματικό πλάνο, στον κλάδο των media και της παραγωγής/εκμετάλευσης περιεχομένου. Ξεκινώντας από το walltv. Που είναι στα άμεσα “προσεχώς”, με μία νέα, απολύτως mobile-friendly διαδικτυακή τηλεόραση.
Τί λέει όμως για το βιντεάκι του συμπολίτη υποψήφιου Ιάσονα Φωτήλα που εξελίχθηκε σε πανελλήνια και διεθνή είδηση;
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΘΩΑ…
-Πόσα views έχει κάνει το video; Το παρακολουθείς, τα σχόλια τα διαβάζεις; Πως νιώθεις με όλη αυτή τη δημοσιότητα;
“Το βίντεο είναι τώρα στο κατώφλι των 170k. Σε απόλυτα μεγέθη δεν είναι δα και κανένα τρομακτικό νούμερο. Η διαφορά είναι ότι μιλάμε για πολιτική διαφήμιση και αυτή η συγκεκριμένη, είναι για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα, τρίτη στα δημοφιλή του you tube στην Ελλάδα. Το γεγονός καθεαυτό δηλαδή, έχει από μόνο του πολύ ενδιαφέροντα ποιοτικά στοιχεία.
Ναι το παρακολουθώ, στενά. Γιατί πέρα από το αναπόδραστα, ματαιόδοξο, να βιώνεις από πρώτο χέρι μία αντικειμενική επιτυχία, τέτοιου βεληνεκούς, είναι και πάρα πολύ διδακτικό.
Έχει πολλή σημασία για τη δουλειά μας η μελέτη σε πραγματικό χρόνο, διαφόρων δεικτών και μεγεθών, που παρακολουθούμε.Αυτό που είναι συνέβη είναι καινοφανές σαν περίπτωση απήχησης πολιτικού σποτ και μάλιστα με μία νέα φόρμα. Είναι άρα, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον case-study.Να προσθέσω ότι αισθάνθηκα υποχρεωμένος να επικοινωνήσω με ανθρώπους που μας ανακάλυψαν overnight και ασχολήθηκαν με τη δουλειά μας. Δε θα κάνω name dropping, αλλά ήταν λίγο, σαν να είχαμε όλοι τις γιορτές μας: Sms, τηλέφωνα, inbox, ποσταρίσματα, γνωστοί και άγνωστοι. Οπότε, διατηρείς μία σχετική απόσταση μέχρι να κάτσει η σκόνη και επεξεργάζεσαι τα δεδομένα αποκλειστικά με το δικό σου ρυθμό μέχρι να ξεδιαλύνει σιγά-σιγά η εικόνα.Αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω το ειδικό βάρος που θα μπορούσε να είχε αυτό το viral για όλους τους παίκτες, εντός, αλλά και εκτός. Ακόμη δηλαδή και για το ίδιο το Ποτάμι, αν είχε βγει για παράδειγμα μια εβδομάδα νωρίτερα.
Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη ασφάλεια όμως, είναι ότι ξεκίνησε απολύτως αθώα. Με αφέλεια θα έλεγα και ελαφρότητα. Σε κανέναν μας δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα κάναμε κάτι που θα ξεπέρναγε τα 1-1.200 views, τοπικά και με πολύ σπρώξιμο 2.000. Όσο κάνει στο fcbk ένα σποτ του “Κόκκινου Χορού”.
-Τα πιο χαρακτηριστικά σχόλια;
Εντάξει, είμαι «ο Μπόμπολας», αυτό το εμπεδώσαμε όλοι, και «να τα λεφτά του Μπόμπολα» και ότι «αν το Ποτάμι κλέβει έτσι το Χόλυγουντ φαντάσου τι θα κλέψει από εσένα», ότι ήταν «κλεμμένο»… «Εσείς και ο Παπακαλιάτης» λες κι εμείς κάναμε σινεμά, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλη καφρίλα διάβασα.Μετά κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, παθαίνεις απόλυτη ανοσία. Και πλέον παρατηρείς τις ασυναρτησίες ψυχρά. Όπως θα έκανες σαν κοινωνιολόγος;Μόλις κάτσει ο ενθουσιασμός μετά τις πρώτες ώρες πέφτεις σε περίσκεψη για τη δύναμη του ίντερνετ. Και την ωμότητά του.
Άσε ότι το Ποτάμι δεν είχε ιδέα. Ούτε κατά διάνοια. Ανεβασμένο το είδαν κι αυτοί χωρίς να το περιμένουν και έπαθαν κάτι (δεν έχω καταλάβει ακόμη αν αυτό ειπώθηκε με την καλή την έννοια ή την άλλη). Όλα όσα έφτασαν στα αυτιά μου διασταυρώνται με πάρα πολύ αργό ρυθμό.
-Καταρχήν, πώς ακριβώς προέκυψε το concept του σιωπηλού Ιάσονα Φωτήλα;
Είχαμε πει με τον Ιάσονα, στο πόδι έξω από το Βυζαντινό, ίσα να κάνουμε κάτι έτσι, για την τιμή των όπλων, ένα βίντεο ό,τι να ΄ναι. Στο τηλέφωνο, όταν τον ρώτησα αν όντως θέλει να προχωρήσουμε για να φτιάξω όρντινο, να οργανωθώ. «Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, ας το κάνουμε, βρες ένα concept να το εκτελέσουμε. Κάτι απλό και αφαιρετικό. Και no-budget».
Το “love actually” είναι μέρος της συλλογικής, παγκόσμιας ποπ κουλτούρας, η αξιοποίησή του ως reference είναι απολύτως… όχι απλά θεμιτή, είναι ζητούμενο. Είναι σαν να χρησιμοποιείς σε διαφήμιση τον Πύργο του Αϊφελ. ‘Ενα σύμβολο δηλαδή. Είναι σαν να γυρίσει η κόλα logo μία διαφήμιση με έναν άντρα που να κρέμεται όπως ο Τομ Κρουζ στο M.I. Πολλές φορές, τις περισσότερες μην πω, η δημιουργικότητα εκφράζεται μέσα από συσχετίσεις φαινομενικά άσχετων πραγμάτων.
Υπήρχε από την πρώτη-πρώτη στιγμή που ήρθε η ιδέα, ένα βασικό περίγραμμα πλοκής για το που πηγαίνει η βαλίτσα με αρκετές διαφορετικές μικροεκδοχές.Ο βασικός καμβάς ήταν ότι η με τη λέξη «διαχειριστής» θα απασφάλιζε η συζυγος. Η μία φωνή από τις τρεις της ταινίας. Και ότι θα κλείναμε με τον καραγκιόζη και ένα after-pack (το επιμύθιο) για τη χαμένη φωνή της λογικής. Τα κείμενα, το τελικό phrasing, κλείδωσαν ελάχιστα πριν τα γυρίσματα. Είχαμε μαρκαδόρους, χαρτιά, κόλλες, τα πάντα.TA ΓΕΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΜΕ ΤΟ ΤΖΙΜΗ
Στα γυρίσματα πώς ήταν; Έγινε κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς;
Ο Ιάσονας έτρεχε να φέρει πάλι έξτρα κάρτες από το Πλαίσιο ενώ είχαμε ξεκινήσει ήδη πρόβες με το Τζίμη και τη Θέμιδα. Εντάξει στην αρχή μέχρι να ζεσταθούμε, υπήρχε μία ένταση, μετά χαλαρώσαμε και βρήκαμε το ρυθμό της σκηνής και το απολαύσαμε όλοι πιστεύω. Σαν να κάθεσαι πρώτη θέση ένα μέτρο από τον ηθοποιό. Ιδιωτικό σόου δι’ ολίγους.Έχει ένα ενδιαφέρον ίσως, το γεγονός ότι τα πλάνα τα πήγαμε θεατρικά. Πηγαίναμε δηλαδή όλη τη δράση σε κάθε take, από το κουδούνι έως τη φωνή της λογικής, μονοπλάνο με όλους τους διαλόγους. 56 λήψεις -60; Κάπου εκεί. Ότι βλέπετε έχει συμβεί έτσι. Με το ίδιο timing και με ελάχιστο, έως και καθόλου, πείραγμα στο editing. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις των παιδιών ήταν τόσο κουρδισμένες.Τρεις ώρες γύρισμα κάναμε, χωρίς κανένα απρόοπτο, λίγο σπάνιο αυτό, πέρα από κάτι αβλεψίες δικές μου στον ήχο. Υπήρχε και μία ωραία σύμπνοια γιατί είχαμε «δει» και πιστέψει όλόκληρη η ομάδα μηδενός εξαιρουμένου, πάρα πολύ το σενάριο.
Εδώ να πω το εξής. Όσο περνά ο καιρός, εκτός από κάποια πλάνα-κλειδιά, αφήνω μεγαλύτερη πρωτοβουλία πιά στους κινηματογραφιστές να τελειοποιήσουν τα κάδρα του ντεκουπαζ. Κι αυτό γιατί θέλω πλέον όλο και περισσότερο στο γύρισμα να αφοσιώνομαι στους ηθοποιούς. Να έρχομαι πιο κοντά, όταν βέβαια έχω την ευκαιρία, στη δραματουργική, στη cine πλευρά της δουλειάς μας. Θα ακουστεί κάπως, αλλά τους ηθοποιούς τους ερωτεύομαι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να δουλεύεις μαζί τους. Να μεταμορφώνονται σε ένα δευτερόλεπτο στον χαρακτήρα που έχεις ονειρευτεί. Να τον κάνουν ζωντανό με σάρκα και προϊστορία. Έχω να θυμάμαι στιγμές που έχω δακρύσει σε γυρίσματα από μία ερμηνεία. Αυτές οι στιγμές ανθολογίου απέκτησαν προχτες μία νέα σελίδα. Και πάλι δάκρυσα, πολύ περισσότερο αυτή τη φορά, γιατί ήταν από ακατάσχετα γέλια. Να σαι καλά ρε Τζίμη. Προσέξτε τον πώς παίζει ακόμη και «με τα αυτιά του» όταν κλείνει την πόρτα και πόσο ρεαλιστικά λέει τη γραμμή του.Ειδική μνεία να κάνω στη Θέμιδα που με εντυπωσίασε με το σουρεάλ touch που έβαλε στον χαρακτηρα της. Η έμπνευση εδώ ήταν οι δευτερεύοντες σχηματικοί χαρακτήρες (καλεσμένη, πεθερά κλπ) στο σ΄αγαπώ-μ΄αγαπάς και η Δήμητρα Παπαδοπούλου.
-Ποιο είναι για σένα το α και το ω σε μία καμπάνια; Ένας δημιουργός μπορεί να έχει αναγνωρίσιμη “σφραγίδα” στην αγορά;
Το «Α και το Ω» σε μία καμπάνια είναι το τι επιλέγεις να πεις στον κόσμο τελικά. Η διαμόρφωση της μονοσήμαντης πρότασης που πρέπει να εντυπωθεί σε σχέση με τις επιταγές του marketing. Αυτή η διαδικασία είναι αυτό που λέμε στρατηγική. Στο παράδειγμά μας, το αποτέλεσμα της είναι το: «Γιατί έχει χαθεί η φωνή της λογικής, δυνάμωσέ τη.» Η σύλληψη, το εύρημα με το οποίο, θα αποδώσεις τη στρατηγική και θα τραβήξεις την προσοχή -στη συγκεκριμένη περίπτωση, το love actually – στο πιο βαλκάνιο, έπεται και είναι θέμα έμπνευσης ή κοινής λογικής. Ενώ, η επεξεργασία του είναι κυρίως, θέμα τεχνικής και μαστοριάς.
Γενικότερα σφραγίδα σημαίνει μανιέρα. Θα ακουστεί γελοιωδώς κλισέ, αλλά ζητούμενο είναι οι καμπάνιες με σφραγίδα, όχι οι δημιουργοί.
Όταν φίλοι και πελάτες στην Πάτρα μου λένε «το κατάλαβα ότι ήταν δική σου δουλειά» δεν κολακεύομαι …αυτομαστιγώνομαι. Χαίρομαι βέβαια, γιατί, η διαφήμιση έκανε τη δουλειά της και τα λεφτά του πελάτη βρήκαν στόχο… Σε μία ώριμη αγορά όμως, όπου όλα τα μηνύματα λειτουργούν πάνω-κάτω με τις ίδιες αρχές, κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλος πονοκέφαλος…
Όλα τα παραπάνω έχουν ισχύ βέβαια στη στρατηγική και το δημιουργικό. Στη σκηνοθεσία τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η σκηνοθεσία είναι ματιά και η ματιά του καθενός δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική. Εκεί, σφραγίδα υπάρχει a priori. Αλλά και όλες οι επιρροές σου.
ΤΑ TAINIAKIA ΩΣ… ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΘΑΡΡΟΥΣ
Είσαι τελικά και σκηνοθέτης;
Όταν γύρισα από την Αθήνα, ελλείψει τότε, εξειδικευμένων συνεργατών, αναγκάστηκα να σκηνοθετώ εγώ τα σενάριά μου. Σήμερα μετά από 120-150 ταινιάκια, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν «σκηνοθέτη-σκάντζα». Μέχρι να έρθει ο κανονικός. Χώρια που, λόγω τοπικών budget παραγωγής, που είναι έως και είκοσι (ναι, 20) φορές κάτω από τα αθηναϊκά, τα πονήματα αυτά αξιολογούνται περισσότερο σαν ασκήσεις θάρρους, παρά ύφους. Μπορεί να υπήρξαν διαμαντάκια του χιλιάρικου, αλλά είχαμε και αποτυχίες. Ελάχιστες ίσως, πλην όμως παταγώδεις. Προς γνώση και συμμόρφωση, κυρίως για τις κόκκινες γραμμές που πρέπει να βάζεις και τα όχι που πρέπει να λες κάποια στιγμή στον πελάτη σου ακόμη κι αν είναι να χάσεις τη δουλειά…
Αν ωστόσο, υπάρχει προσωπική σφραγίδα σε όλο αυτό, εγώ δεν μπορώ να την αποκωδικοποιήσω. Όταν σκηνοθετείς η βασική σου αποστολή ολοκληρώνεται πριν το γύρισμα και είναι αυτό που λέμε, ενόραση. Αυτό που μπορώ να σας πω με ασφάλεια, είναι ότι είμαι ψυχαναγκαστικός στην πιστότητα της μεταφοράς της στην οθόνη.
Η δουλειά αυτή του πολιτικού σποτ σχετίζεται και με τις πολιτικές σου επιλογές;Εγώ όπως και όλα τα παιδιά κάναμε την πλάκα μας για να βοηθήσουμε έναν φίλο και λίγο το χούι μας με το σινεμά. Το αντιμετωπίσαμε σαν άσκηση, βγήκε από το πουθενά τελικά όρεξη να κάνουμε ένα ultra-short, και το κάναμε. Λίγο χομπίστικα δηλαδή. Η ψήφος μου δεν ανήκει νομοτελειακά κάπου.
ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
-Ποιο πρόσωπο θα έκανες σήμερα εξώφυλλο;
…Εμένα! Ο ενδόμυχος πόθος του καθενός μας «να γίνει εξώφυλλο» είναι που έκανε τον Mark πολυδισεκατομμυριούχο. Το εξώφυλλο λοιπόν, είναι η selfie όλων μας γιατί τα 10’s είναι η δεκαετία της απροκάλυπτης αυταρέσκειας, της αυτοαναφορικότητας, της αυτοαπεικόνισης, των …«Indivisuals», με ότι αυτό συνεπάγεται… Άσε που είναι και η δεύτερη από τις δέκα εντολές. «Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον…»
Κάτι αντιστοιχο έλεγε πέρυσι και το Time: «Τhe ME generation». Έχουμε αυτοανακηρυχθεί σε ψώνια επισήμως. Με την υπογραφή μας.Άρα εξώφυλλο είμαστε ο καθένας για τον εαυτό του… Πιθανοί τίτλοι: «See ME-Like ME», «Με βλέπω άρα υπάρχω», «Liked therefore I am», «Ζω για το επόμενο LIKE…» ή πιο λυρικό: «Πεθαίνω μέχρι το επόμενο LIKE», και λοιπά τέτοια φιλοσοφικίζοντα…
Από τις Ανδρομάχη Μπακοπούλου - Βιβή Ανδριοπούλου (press me doll)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου