Έχει και ο αγοραίος έρωτας την τοπική ιστορία του, η οποία στην περίπτωση της Πάτρας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και περιγράφεται με εξίσου ενδιαφέροντα τρόπο από τον αείμνηστο Νίκο Πολίτη στο βιβλίο του «Το Καρναβάλι της Πάτρας». Αφορμή ήταν το γεγονός ότι οι οίκοι ανοχής της εποχής λειτουργούσαν και ως κέντρα διασκέδασης.
Το 1828 – όταν η γαλλική στρατιά του Μαιζώνος εξανάγκασε τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ να εγκαταλείψουν την Πελοπόννησο – εμφανίστηκε στην Πάτρα η πρώτη πόρνη επισήμως. Ήρθε στην Πάτρα από την Τρίπολη.
Ήταν μια όμορφη Τουρκάλα, που για να αποφύγει την αιχμαλωσία βαπτίσθηκε χριστιανή και πήρε το όνομα Μαρία. Μαζί της συζούσε και ένας άνδρας, που παρουσιαζόταν σαν αδελφός της και άνοιξε ένα μικρομάγαζο που πουλούσε ρακή και καπνό. Στους αδιαμόρφωτους δρόμους της ερειπωμένης τότε Πάτρας των 4.000 κατοίκων περιέφεραν την ανία τους οι φαντάροι του Μαιζώνος αναζητώντας ψυχαγωγία και έρωτα. Έκαναν βέβαια κρούσεις στις Ελληνίδες αλλά εκείνες τους απόκρουαν. «Άντε πάενε, σκύλε Φράγκε»: ήταν η συνηθέστερη απάντηση.
Έτσι, όταν η Τουρκομαρία αποφάσισε να ασκήσει το αρχαιότερο επάγγελμα, βρήκε πρόθυμη πελατεία που μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Αυτό της επέτρεπε να αυξάνει συνεχώς την «ταρίφα» και να γίνεται εκλεκτική. Και σύντομα έφθασε να δέχεται μόνο αξιωματικούς Γάλλους και με αμοιβή ένα ναπολεόνι την επίσκεψη.
Αλλά το …μονοπώλιο της Τουρκομαρίας δεν κράτησε για πολύ. Εμφανίστηκαν αδίστακτοι προαγωγοί, που έφεραν από χωριά κορίτσια ορφανά και απροστάτευτα και τα εξώθησαν στην πορνεία. Έτσι το καλοκαίρι του 1829, σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία της εποχής, υπήρχαν στην Πάτρα, 20 οίκοι ανοχής. Οι εργασίες τους βέβαια λιγόστεψαν όταν έφυγαν τα γαλλικά στρατεύματα. Αλλά τα επόμενα χρόνια, όσο η Πάτρα γινόταν πολυπληθέστερη και πλουσιότερη, τόσο πλήθαιναν και οι προσφορές παντός είδους διασκέδασης. «Τα οικήματα των κοινών γυναικών κείνται σποράδην, απανταχού σχεδόν της πόλεως, είς τε το κέντρον και τα άκρα αυτής» - έγραφε το 1885 ο γιατρός Ιω. Βέρροιος, σε υπόμνημα προς τον Νομάρχη.
Ζητούσε με αυτό να συγκεντρωθούν οι πόρνες «εις εν και το αυτό μέρος». Όμοια πρόταση είχε απορριφθεί κάποια χρόνια πριν από το Δημοτικό Συμβούλιο και την ίδια τύχη είχε και η πρόταση του Βέρροιου. Πάντως κάποιες συνοικίες ανά εποχές – όπως και σήμερα - φιλοξενούσαν πολλούς κακόφημους οίκους. Για πολλά χρόνια η πιο κακόφημη γειτονιά ήταν η Άρια, κάτω από τα Ψηλαλώνια. Εκεί ήταν δύσκολο να κυκλοφορήσεις την νύκτα. Η αστυνομία έκανε πολλές «επιχειρήσεις αρετής» στα …διαφθορεία, αλλά τίποτε δεν άλλαζε.
Η πατραϊκή κοινωνία περιφρονούσε τις γυναίκες ελευθέρων ηθών και αυτές ανταπέδιδαν την περιφρόνηση με διάφορους τρόπους. Κυκλοφορούσαν σε κεντρικούς δρόμους πεζές ή με άμαξες σκανδαλιστικά ντυμένες και προκαλούσαν τους άντρες με χειρονομίες ή βωμολοχίες. Το κακό θέλησε να περιορίσει το 1895 ο αστυνόμος Παπασπύρου, με αστυνομική διάταξη που απαγόρευε στις γυναίκες αυτές να βγαίνουν από τα σπίτια τους χωρίς άδεια της αστυνομίας. Εξυπακούεται ότι η ανεδαφική διάταξη εφαρμόστηκε μερικώς κάποιες μόλις μέρες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγα χρόνια νωρίτερα το 1888-1889 μια φήμη τρομοκράτησε τις πόρνες της Πάτρας και απέφευγαν συστηματικά να κυκλοφορούν στους δρόμους. Διαδόθηκε ότι ο Τζακ, ο αντεροβγάλτης, που τότε δρούσε στην Αγγλία διέφυγε και εμφανίστηκε στην Πάτρα. Και όταν κάποιος ανακάλυψε την αδελφή του να εργάζεται σε πορνείο της Πάτρας και την σκότωσε ο «Φορολογούμενος» (27 Ιανουαρίου 1889) έγραψε ότι το έγκλημα αυτό: «υπέβαλε πανικόν εις την τάξιν των παρ’ ημίν γυναίων διότι αποδίδεται εις τον αντεροβγάλτην, περί της ενταύθα εμφανίσεως του οποίου πολλά διηγούνται θαυμάσια». Από τότε είχε και η πορνεία την εξέλιξή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου