Από τα χρόνια που δεν είχαμε γεννηθεί όταν η γιαγιά μου η Μαρία και η γιαγιά σου Σταματούλα ήσαν δίδυμες αδελφούλες, στα χρόνια τα βρεφικά, όταν μου 'βαλε λάδι η μαμά Ειρήνη και ο παπάς με έχωσε στην κολυμπήθρα, στα παιδικά, όταν μας έφτιαχναν ψωμί με βούτυρο και μέλι, με τον Βασίλη και την Σάντη στο Λόγγο. Στα πιο μεγάλα μας, όταν ξεκίνησες τον Mojo. Στις χαρές και στις λύπες, στο σπίτι της Κορίνθου, στο ιατρείο του Σπύρου. Και τώρα στο "κόκκινο". Καλή συνέχεια δεύτερε ξαδελφούλη. Πάντως το Mojo Radio θα παραμείνει γνωστό σε όλον τον κόσμο χάρη στους parov Stelar.
EΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ MOJO:
ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ: Με Christos Syrimpeis μεγαλώσαμε μαζί με όνειρο την μουσική, αγοράζοντας βινύλια, ζώντας στα όρια κ κάνοντας ραδιόφωνο απ΄τα 15 στις χρυσές εποχές που DJ δεν σε έκαναν οι γνωριμίες κ τα μούσια αλλά το πόσοι δίσκοι έχεις στο σπίτι σου. Μετά φύγαμε για Αγγλία, χαθήκαμε για χρόνια κ γυρίζοντας το 2005 στην Πάτρα τον βρήκα να υλοποιεί εκείνο το μοναδικό παιδικό όνειρό του, τον Mojo Radio. Ένα σταθμό που απ'την 1η στιγμή με κέρδισε, γιατί ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που με πρωτοπορία, αυθεντικότητα, σεβασμό στην κουλτούρα της μουσικής κ ανατρεπτισμό κατάφερε να μετουσιώσει τις μουσικές εκπομπές του σε συναυλιακή πραγματικότητα δίνοντας μας την ευκαιρία να παραβρεθούμε σε events κ να ακούσουμε καλλιτέχνες που μόνο στην φαντασία μας υπήρχαν. Και κάτι ακόμα. Στις δύσκολες εποχές για την χώρα μας απ΄τον Mojo ακούγαμε αλήθειες, όσο κ αν αυτές πονάνε. Και αυτό στο δικό μου βιβλίο, θα μείνει αξέχαστο & ανεπανάληπτο. Σε αυτήν την πόλη της τσάμπα φίρμας, του copy paste, του θεαθήναι, της αρπαχτής & της κατσίκας του γείτονα ο Mojo ήταν μια ηλιαχτίδα φωτός. Με τίποτα δεν τελειώνει αυτό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ: Πριν από 12-13 χρόνια, και ενώ ήμασταν ακόμα ανέμελοι και ξέγνοιαστοι, βρισκόμενοι μεταξύ Πάτρας – Ιωαννίνων – Αθήνας, σε μια μάζωξη μια φίλη ένα βράδυ μας λέει να βάλουμε 107.7, για να ακούσουμε το νέο γαμάτο σταθμό της πόλης.
Δε θυμάμαι τι έπαιζε εκείνη την ημέρα. Θυμάμαι όμως τα Σαββαροκύριακα που επέστρεφα στην Πάτρα, να τον ακούω πάντα. Έπαιζε όλα αυτά που τότε άκουγες μόνο στην Αθήνα, μαζεμένα όλα όμως σε ένα σταθμό.
Λίγο μετά ανοίγει για εμένα το κεφάλαιο Τρίπολη. Το Ραδιόφωνο εκεί τραγωδία. Τα ίδια playlists κάθε ώρα, blackman και φάσμα (πλην ίσως των εκπομπών των φοιτητών στο Δημοτικό Ραδιόφωνο). Τη λύση αρχικά έδωσαν οι δορυφόροι.
Με την έλευση της πρώτης ευρυζωνικής σύνδεσης (wifi με το Παν. Πελοποννήσου) ανακαλύπτω το stream του Mojo Radio . Θα πρέπει να ήταν πια 2006 και εγώ 30+ παντρεμένος με παιδί.
Στα δεκατετράωρα δουλειάς εκείνης της (χρυσής;) εποχής, ο mojo ήταν η συντροφιά των ατελείωτων ωρών. Ένα τραγούδι, ένα σχόλιο σου καθάριζε το μυαλό για να συνεχίσεις δυνατά.
Πρωινός καφές με την Lina Intzegianni, κους κους με την Zakelina Kyrousi, ο Christos Syrimpeis στα ήρεμά του, αργότερα ο στράτΟς μαρΟύδας, η Πετούση, η Αναστασία, πιο βράδυ ο Andreas Mitrelis, ο Χριστόπουλος.
Αναλαμβάνω άτυπα το ρόλο του ελεγκτή του stream του Mojo, από ανάγκη για να ακούσω. Λίγο μετά γυρνάμε μόνιμα στην Πάτρα, και με την έλευση του fb, γνωρίζω τους περισσότερους από τους παραγωγούς, οι οποίοι σιγά σιγα γίνονται περισσότεροι.
Ο Vasileios Palaiologou, η Dione Dodi, ο George Verriopoylos, ο Elvis Lmps, η Evi Agelakopoulou, ο Κουκουριτάκης, ο Κωσταράς, ο Nektarios Muzine φροντίζουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο να φτάνουν στα αυτιά μας διαφορετικά ακούσματα.
Ταυτόχρονα, ο Χρήστος προσπαθεί να κάνει την Πάτρα το τρίτο σημείο αναφορά στο συναυλιακό χάρτη της Ελλάδας. Από τη Cesaria Evora, τους Calexico και τους James, ως τους Dub Pistols, τον Parov Stelar, από τους Archive και τους Monophonics, ως τον Αγγελάκα και τους Κόρε Ύδρο είναι σίγουρο ότι τα τελευταία 6+ χρόνια έγιναν δεκάδες συναυλίες δίνοντας μια εναλλακτική διασκέδαση στον κόσμο που αγαπά τη μουσική.
Και ο καιρός πέρασε, ακούμπησα τα 40, και οι αλλαγές γύρω μου είναι αδιανόητες. Έχω ανάγκη στη ζωή μου από σημεία αναφοράς. Χωρίς αυτά χάνω την ισορροπία μου, τη ρουτίνα μου. Ένα από αυτά που πέσανε χθές ήταν και ο Mojo.
Και όσο και να λέει ο Χρήστος ότι ο χρόνος θα δείξει, και όσο και αν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους αυτής της αλλαγής, όπως και της συναυλιακής, δεν παύω να χάνω ακόμα ένα σημείο αναφοράς μου.
Δε γουστάρω να πω σε λίγα χρόνια «θυμάσαι ρε το Mojο»…
PRESSPOP: Η φράση "τέλος εποχής" έχει χρησιμοποιηθεί κάμποσες φορές μέχρι τώρα: για συγκροτήματα που διαλύθηκαν, για τα αγαπημένα μας στέκια που δεν υπάρχουν πλέον, για τις παρέες που αραίωσαν και για πολλές άλλες καταστάσεις που μας ωθούν στο να κάνουμε την σκέψη μας - θύμηση. Ίσως όμως αυτήν την φορά να έχει (προσωπικά) την μεγαλύτερη βαρύτητά της.
Από σήμερα, ο mojo radio άλλαξε, προχώρησε παρακάτω, γύρισε σελίδα - πείτε το όπως θέλετε. Σε κάθε περίπτωση σταμάτησε να υπάρχει ο σταθμός τον οποίο προσωπικά άκουγα από την πρώτη μέρα που βγήκε στον αέρα και που ήταν το μουσικό μου σπίτι για 9 περίπου χρόνια. Τον σταθμό που (είτε το θέλουν ορισμένοι, είτε όχι) άλλαξε την εικόνα, την μουσική και την συναυλιακή "φτήνια" αυτής της πόλης και έδωσε πάτημα σε πάρα πολύ κόσμο να εκφράσει τις μουσικές (και όχι μόνο) ανησυχίες του ελεύθερα.
Γενικά, οι άνθρωποι κάνουν τον σταθμό, αλλά τον mojo radio τον έκαναν αυτό που είναι οι άνθρωποι που τον αγάπησαν και που τον στήριξαν στις πολλές και διαφορετικές εποχές του. Το νέο εγχείρημα της συχνότητας των107,7 mojohertz, θα στηριχθεί από τους ανθρώπους αυτούς για όσο θα υπάρχει η θύμησή του. Και θα υπάρχει για πολύ. Οι ονομασίες και οι ταμπέλες δεν με απασχόλησαν ιδιαίτερα μέχρι τώρα, αλλά αυτήν την φορά ίσως να είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Ο χρόνος θα δείξει.
Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα για αυτά που κάναμε και βιώσαμε μέσα από τον/στον mojo radio όλα αυτά τα χρόνια. Όμως τα περισσότερα τα ζήσατε και εσείς μαζί μας, οπότε ας τα αφήσουμε να τα διηγούμαστε στις επόμενες γενιές. Και θα έχουμε πολλά να τους πούμε!
Συγνώμη εαν χαλάμε την χαρά της αλλαγής, αλλά επιτρέψτε σε ορισμένους από εμάς να είμαστε λίγο παραπάνω συναισθηματικά ανόητοι..
Εμείς θα θυμόμαστε πάντα τον mojo radio όπως του αξίζει: με χαμόγελο και με πολύ μουσική! Όπως τα δύο κομμάτια που ακολουθούν.
Το κομμάτι που ίσως παίχτηκε περισσότερο από κάθε άλλο μέσα σε αυτά τα χρόνια και που άνοιγε τις νυσταγμένες (μονίμως) κυριακές μας.
Το κομμάτι με το οποίο σας αποχαιρετήσαμε πριν μερικούς μήνες, σε εκείνη την τόσο δύσκολη και έντονη εκπομπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου