Ο άνθρωπος που με έκανε δημοσιογράφο γιορτάζει σήμερα

Οταν ήταν μικρός έπαιζε μπάλα φτιαγμένη από κάλτσες στην οδό Γούναρη. "Τότε δεν περνούσαν αυτοκίνητα" μου έλεγε πάντα. Μεγάλωσε στα Ψηλαλώνια, Γούναρη και Σισίνη σε κάτι παλιά σπιτάκια χτισμένα περιμετρικά και τα οποία στο μέσον είχαν μία αυλή. Ηθελε να γίνει δάσκαλος όμως έπρεπε να βοηθά την οικογένειά του οπότε έπιασε δουλειά στην ψησταριά του Ζορμπά, έψηνε σουβλάκια, γέμιζε με μπύρα τα ποτήρια των διψασμένων πελατών και προσέφερε εκείνα τα καταπληκτικά τυροπιτάκια που κι εγώ θυμάμαι πόσο γευστικά ήταν (ο Ζορμπάς λειτουργούσε μέχρι την εποχή που ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού αν θυμάμαι καλά). Αποφάσισε να γίνει τυπογράφος, έπιασε δουλειά στον Κήρυκα εκείνα τα δύσκολα χρόνια της χούντας. Κυκλοφορούσε πάντα με το ποδήλατό του, δεν είχε μάθε ποτέ να οδηγεί αυτοκίνητο και ούτε σήμερα έχει δίπλωμα. Αλλωστε πιτσιρικάς ήταν στον ΠΟΠ και μάλιστα είχε πάρει το χάλκινο μετάλλιο στον αγώνα θυσίας Πάτρα - Καλάβρυτα! "Ημουν πρώτος, αλλά έπεσα να ξεκουραστώ γιατί δούλευα νύχτα στην εφημερίδα και δύο άλλοι αθλητές με πέρασαν" μου είχε πει. Που έκανε προπόνηση; Εβαζε τον αδελφό του τον Ανδρέα στο πίσω κάθισμα ενός ποδηλάτου χωρίς ταχύτητες και ανεβοκατέβαινε επί ώρες την ανηφόρα της Παντάνασσας! Στον Εθνικό και Ημερήσιο Κήρυκα των "Βρήδων" έγινε τυπογράφος, σχολιαστής, συντάκτης. Αργότερα άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην οδό Καραϊσκάκη, δεν πήγε καλά, επέστρεψε στον Κήρυκα και στη συνέχεια λειτούργησε το δικό του τυπογραφείο στην οδό Φιλοποίμενος! Μεγάλο τυπογραφείο στο οποίο τυπώνονταν ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες. Με συνεταίρους τον αείμνηστο Θανάση Καρκαντζό και τον Ανδρέα Ζέρβα. Εκεί εξέδωσε την πρώτη αθλητική εφημερίδα της πόλης: Τα αθλητικά Νέα. Οι τόμοι έχουν χαθεί. Και μαζί τους και η ιστορία του τοπικού αθλητισμού εκείνα τα χρόνια. Οταν πήγα στο Γυμνάσιο, άρχισε να με παίρνει μαζί του κάποια καλοκαίρια για να δουλεύω στο τυπογραφείο. "Ο Γουτεμβέργιος δεν θα πεθάνει μου έλεγε" και αυτό ήταν το λάθος του. Η παραδοσιακή τυπογραφία έδωσε την σκυτάλη στους υπολογιστές, ο Γουτεμβέργιος μετονομάστηκε σε Apple, οι παλιές λινοτυπικές μηχανές τις οποίες μου έμαθε να δουλεύω και να γράφω γρήγορα, έγιναν... κομπιούτερς. Πρόλαβε και εξέδωσε το 1989 το Σέλας. Με έκανε εκδότη στα 24 μου. Μετά όμως επέστρεψε στον Κήρυκα. Και από εκεί πήρε σύνταξη. Με έκανε δημοσιογράφο και μου έμαθε μία φράση που πάντα με ακολουθεί: "Δεν υπάρχει η φράση .... δεν υπάρχει είδηση"! Πάντα πρέπει να έχουμε ειδήσεις. Και οι ειδήσεις είναι παντού. Αρκεί να τις αναδεικνύουμε! Χρόνια πολλά Χρήστο Φλαμή! 

Σ.Σ. Σήμερα θα τον δείτε στα 72 του να κυκλοφορεί επίσης με το ποδήλατό του. Να μεταφέρει σακούλες με ψώνια, να κάνει τις βόλτες του. Είπαμε, δεν έμαθε ποτέ να οδηγεί. Αλλά του ταίριαζαν τα δύο πετάλια. Ο μπαμπάς μου είναι ένα με το ποδήλατό του. Στη φωτογραφία ο Χρήστος Φλαμής στα 30 του. Δίπλα του η μικρή μου αδελφή. Ο αδελφός μου Χρήστος γεννήθηκε πολλά χρόνια αργότερα.